Van gebrokenheid naar heelheid

“Onze reis naar het ontsluieren van dit grote mysterie dat Liefde / Leven / Geluk / Vrijheid / Vrede (vul maar in) heet, begint met onvoorwaardelijkheid ten opzichte van onszelf: door te voelen wat we werkelijk voelen zonder enig oordeel daarover. En zonder te proberen deze ervaring te herstellen, veranderen, begrijpen, genezen of transformeren. De bereidheid om ons eigen ongemak te nemen, doorvoelen, belichten en integreren - om er de waarde en zodoende ook de noodzakelijkheid van in te zien en ons daar ook naar te gedragen- is waar het bij vergeving en het realiseren van vrede in wezen om draait.

Door onszelf oprecht te vergeven voor ons gedrag dat voortvloeit uit de inprentingen die we meekregen als kind, vergeven we automatisch ook de ander/ de wereld. Wanneer we hebben ervaren wat werkelijke vergeving inhoudt, ligt de weg naar een gewaarzijn van wat vrede werkelijk is weer voor ons open.

Het realiseren van vrede door middel van vergeving ligt dus in onze handen. Het heeft niets te maken met de ander.”

Deze woorden (ietwat aangepast aan mijn praktijk) las ik in het boek “Het presence proces” van Michael Brown, aan het einde van een dag waarin ik zowel mijn eigen emotionele proces liep als meeliep met het emotionele proces van een ander in een lessituatie.

Het was een eerste les voor deze leerling, een eerste kennismaking met elkaar en met wat vrijuit zingen inhoudt. Voor de een vraagt dat vooral een vocaal technische aanreiking van mij, zodat ze vrijuit hun lied kunnen zingen. De ander komt binnen met een verhaal en vocale wens, die al gelijk verder reikt dan alleen het technische aspect van zingen.

Dit is dan merkbaar in het verhaal wat de leerling deelt, waarbij duidelijk wordt dat de Stem en jezelf laten horen niet alleen letterlijk wordt genomen, maar ook figuurlijk iets heel wezenlijks kan betekenen. En het is merkbaar in mij; ik voel dan dat er een “diepere laag” wordt aangeraakt in de lessituatie, vaak aan de tintelingen of verhoogde druk in mijn borst of maaggebied, ik kan duizelingen ervaren of juist een zeer grondend gevoel in mijn voeten voelen.

Dit is voor mij als mens en in dat moment als docent, een teken dat er energie ergens vast zit in het systeem en weer wil stromen. En ik weet dat dat een prachtig begin is van een pad waar ik de leerling in kan begeleiden te lopen. Dat pad begint met voelen, van dat wat er aan energie aanwezig is in het lichaam: waar het wel stroomt al, waar het vastzit en waar het naartoe wil stromen.

De onvoorwaardelijkheid van voelen is een wonderschoon pad - en ik weet als ervaringsdeskundige ook een super spannend (want kwetsbaar!) pad. Daarom vraagt deze fase van het proces in vrijuit zingen, soms al best wat ruimte, tijd, bereidheid, compassie en moed. Niet alleen van de leerling, maar ook van mij als docent.

Hoe dit er praktisch uitziet, verschilt elke lessituatie. Maar een oefening die hier mooi bij past en die ik graag hanteer is, na mijn uitleg over dualiteit die enkel en alleen samen tot Eénheid leidt, het zingen van “Ja” en “Nee”. Kunnen we oefenen, te voelen wat er in ons is en daar ruimte aan geven, door heel letterlijk ons gevoel om te zetten in stemgeluid op de volledige uitademende stroom, zonder dat te regisseren, nuanceren of controleren? Bijvoorbeeld, nu voel ik angst: NEE! nu voel ik Liefde: JA!

Als de leerling deze oefening neemt - dus niet alleen uitvoert omdat het “moet” maar echt neemt voor zichzelf - valt vaak het inzicht pas echt, dat het ruimte geven aan de dualiteit tot Eénheid leidt. Of anders gezegd, dat het belichamen van het licht en het donker in ons, leidt tot vrijheid en vreugde. Dat kan ik daarvoor tot in de detail uitleggen, maar pas als het wordt ervaren, weet de leerling wat ik bedoel. Dat is altijd zo’n prachtig moment, zowel voor de leerling als voor mij als docent! En als medemens, want ik weet nu dat zij nu ook deze ervaring van heelheid kennen. En dat is toch zeker een van de grootste drijfveren, van waarom ik doe wat ik doe met mijn tijd.

Michael Brown gaat verder in zijn tekst, over vergeving en werkelijke vrede. Ik kan daar nog honderden woorden aan wijden, wat ik ook zal doen - maar voor nu houd ik het hierbij: het werkelijk voelen van wat er in ons is, onvoorwaardelijk dus zonder te sturen of nuanceren, leidt ons van gebrokenheid naar heelheid. En ik ken geen betere manier, dan ons lichaam te gebruiken hiervoor: ademend en zingend.