Zelf (en) Vertrouwen

Ik zit. Op een kussen, mijn benen gevouwen. Mijn linkerknie raakt de grond niet, het bovenbeen tintelt wat van stagnerende bloedstroom, mijn rug krampt en kraakt.

Adem, op en neer, zacht en strak, in en uit.

Niet daar zo zitten, het vroege opstaan, of mijn stem niet gebruiken is de oefening, maar het verduren van alle ongemak is nu mijn oefening.

Ik raak telkens vertrouwder met mijn systeem en hoe het doorwerkt in mijn lijf, mijn gedachten en gevoelens. Ik weet dat dit zitten in deze stilte een manier is om ruimte te maken voor mijzelf. Met "zelf” bedoel ik nu niet de reactieve persoonlijkheid die ik heb, maar de waarnemer in mij. Dat deel in mij dat kan opmerken, bekijken en ervaren.

Gedachtes over hoe ik erbij zit, de pijn in mijn bovenrug en mijn gevoelens van irritatie en ontroering - ik neem ze waar. En besluit te oefenen ze niet te fixen of goed te praten in mijn hoofd, maar ze te aanvaarden.

Adem, op en neer, zacht en strak, in en uit.

Ik ervaar hoe lekker het is om niet te handelen uit wat ik denk of merk, en mezelf zo ruimte te geven om te zijn wat ik op dat moment ben.

De zon stijgt op traag tempo hoger aan de hemel en de warmte van zijn stralen voelen ineens als pure genade; ik zit hier, ik doe niets en ik ontvang de warmte van het zonlicht. Het creëert een golf van ontroering door mijn lijf en vormt een woord in mijn hoofd: Vertrouwen. Nog zo iets lekkers, het rotsvaste warme gevoel dat vertrouwen mij geeft als ik er niets voor doe, maar toelaat dat ik ben. Ik vertrouw dat ik die genade ontvang, als ik oefen en durf te vertrouwen. Een mooi eeuwig cirkeltje.

Een verstijfde nek trekt mijn aandacht en ik bevind me weer in een nieuw gebied, een nieuw moment. Ik wil bewegen, ik wil verzachten, ik wil versoepelen, maar ik ben ook bereid te oefenen ongemak te verduren om in de ruimte van die waarnemer te belanden. Ik weet het niet. Twijfel. Wat zal ik doen? Oja, adem. Oja, stroom. Oja, het systeem wil stromen. Juist daar waar het vast zit en zich manifesteert als kramp, weet ik is het een heldere uitnodiging om beweging en verzachting te beoefenen.

Dus ik ga mee, in wat lekker voelt voor mijn lijf. De weldaad van ontspanning geeft me ruimte om wat dieper omlaag te zakken en mijn bekkenbodem spieren laten als vanzelf los. Dan popt er een nieuw woord in mijn denkgeest op: Zelf Vertrouwen. Durven varen op dat wat lekker, prettig en goed voelt voor mijn Zelf. En dan bedoel ik niet mijn persoonlijkheid, niet mijn waarnemer, maar mijn Ziel. Dat deel in mij dat alles omvat, vanuit waar ik start en waar ik Waar ben.

Ik besef dat mijn oefening precies daar ligt; durven aanbelanden in de ruimte waar ik bewust opmerk én kan kiezen vanuit waar en hoe ik beweeg. Vertrouwen op de Zon, op dat wat ik zomaar ontvang - of vertrouwen op Zelf, op dat wat ontegenzeggelijk ontstaat in mijn kern.

Mijn denkgeest meent vaak dat dit een polariteit is, en dan ga ik twijfelen.

Dit schrijvende realiseer ik mij: het is verbonden met elkaar, het is niet of, het is e(e)n.

De klankschaal klinkt en mijn buik en mond krijgen automatisch zin in het ontbijt. Een waardevolle vraag neem ik met mij mee: waar kies ik voor Zelf (en) Vertrouwen en waar doe ik maar uit gewoonte? En hoe zou het zijn als ik beweeg vanuit Zelf Vertrouwen, in vertrouwen dat ook dan de gulle ervaring van Genade het moment verwarmt?

Ik oefen door, mijn yoghurt etend, fietsend naar huis, nu schrijvend, straks weer zingend. Doe je mee? Bijvoorbeeld bij een workshop Stembevrijding op 14 november of bij de Moonlight Mantra Singing op 19 november i.s.m. het Stadsklooster Haarlem.